Veel schildpadden zijn goede zwemmers die oppervlaktewater als schuilplaats hebben. Sommige soorten, zoals de weekschildpadden, zijn zo sterk op h2o aangepast dat ze zelden het land betreden.
Op onderstaande afbeelding van de Moorse beekschildpad is te zien dat er tussen de lengte van een juveniel exemplaar en die van volwassen exemplaar een groot verschil is, hoewel dit afhankelijk is van de soort.
Schildpadden kunnen de lucht in de longen gecontroleerd van de ene naar de andere very long verplaatsen. Dit wordt door waterbewonende soorten gebruikt als balans om zo hun zwaartepunt te veranderen.
De verschillende schedelbotten van schildpadden wijken af van die van andere reptielen, zo is het vierkantsbeen hol, het steekt aan de achterzijde van de kop uit en is zichtbaar aan de zijkant van de kop.[eight] Het vierkantsbeen is net als het botje
De vogel laat zijn prooi op grote hoogte vallen waarna de schildpad te pletter slaat en de vogel bij het vlees kan komen. Volgens de overlevering zou de Griekse dichter Aischylos aan zijn einde zijn gekomen door een vallende schildpad die het hoofd trof.
De handel in exotische dieren heeft een veel grotere influence op schildpadden dan vele andere dieren. Dit komt doordat schildpadden er relatief zeer lang above doen om volwassen te worden. In de natuur wordt dit gecompenseerd doordat de eenmaal volwassen exemplaren ook relatief zeer oud kunnen worden en zich hun hele leven kunnen voortplanten.
Het bekendste voorbeeld hiervan zijn de soorten uit het geslacht Sternotherus, die hier hun naam aan te danken hebben en bekendstaan als de muskusschildpadden. Bij sommige soorten zijn de geurklieren in het ei al actief.
Uit onderzoek is nooit gebleken dat deze veronderstellingen juist zijn. Desondanks worden er vanuit de hele wereld schildpadden van uiteenlopende soorten in grote hoeveelheden gevangen en verscheept naar de Aziatische voedselmarkten om aan de snel stijgende vraag te voldoen.
Een aantal people is relatief onbekend, sommige households zijn wel wat bekender zoals de weekschildpadden achieved hun zachte schild en de landschildpadden die soms heel groot worden.
Ter ondersteuning van de spijsvertering slikken schildpadden kleine steentjes in die het voedsel in de maag helpen vermalen. Deze 'maagstenen' worden gastrolieten genoemd. Het inslikken van stenen komt Schildpad Kralen ook voor bij andere reptielen als krokodilachtigen, en loopvogels.
Dit voorkomt dat de resten gaan rotten, een schildpad overwintert achieved een lege maag en teert op zijn reserves.[2] Het metabolisme van de schildpad staat gedurende deze tijd op een lager pitje.
Bij bedreiging moet een schildpad zelfs eerst alle lucht uit de longen persen om zijn kop en poten terug te kunnen trekken.
Bij in gevangenschap gehouden schildpadden wordt door onervaren mensen wel gedacht dat de dieren ziek zijn, bij jongere exemplaren is regelmatig vervellen echter normaal. Na iedere vervelling krijgen de hoornschilden er een ribbeltje bij, zodat aan de hoornschilden is af te lezen hoeveel vervellingen het dier heeft ondergaan. Oudere dieren vervellen echter minder vaak dan juvenielen, zodat het aantal laagjes van de hoornschilden hooguit iets zegt in excess of de relatieve leeftijd van de schildpad en niet in excess of de leeftijd in jaren. Kop en nek
Schildpadden kennen een inwendige bevruchting, waarbij het mannetje zijn sperma immediate in de vrouwelijke geslachtsopening brengt. Alle soorten leggen zonder uitzondering eieren.